اندوه آوازت

با خاک قسمت شد

و شادیت صدای شیهه ی اسبی در باد

بوی جنوب جنگل آفتاب می داد

و آهنگی دیگر

از نی لبک چوپان

از بیشه ی بادها

از قعر باغ خواب

از دالانهای گوش آن قوچ

و از پشته های سوخته ی خستگی نمی آید....

دهقان دشت تشنه را

دیدار کردی در فلق

و بعد

تنها در تپه های ساکت گزدان

در سال خشک قناتها

در روح درخت لخت کویر

جاری می مانی ....

خانه ات در خاک

بوی سبز یونجه

و شمیم شبنم و شبدر

هم آغوشت باد

در هایهوی خواب خاک

تو را می خوانند

گنجشکان بی پر و کبوتران بی پیاله

پنجره را بستم

تا ساقه ی نیلوفر شکسته ی همسایه

تو را نشکند ....

نمی شود بی تو خوب بود

"مثل بوی گل در تاریکی

مثل باد خنک تابستان

مثل گلدوزی یک دختر عاشق

و مثل دریای بزرگ بوشهر